SA TANANG PANAHON, O GINOO, IKAW ANG AMONG DALANGPANAN.
Sa wala pa ihimogso ang kabukiran/ ug ang yuta ug ang kalibutan wala pa ianak, / sukad sa kahangturan hangtod sa kahangturan/ ikaw mao na ang Dios.
TUBAG:
SA TANANG PANAHON, O GINOO, IKAW ANG AMONG DALANGPANAN.
Gipabalik mo ang tawo ngadto sa abog/ nagaingon ka, "Balik, O mga anak sa mga tawo."/ Kay ang usa ka libo ka tuig diha sa imong atubangan/ ingon og kagahapon lamang, karon nga kadto milabay na, o ingon og usa ka pagbantay sa gabii.
TUBAG:
SA TANANG PANAHON, O GINOO, IKAW ANG AMONG DALANGPANAN.
Gitapos mo sila diha sa ilang paghikatulog;/ sa sunod nga buntag sama sila sa mabalhinong balili,/ Nga sa kaadlawon mogitib pag-usab,/ apan sa pagkagabii malaya ug malarag.
TUBAG:
SA TANANG PANAHON, O GINOO, IKAW ANG AMONG DALANGPANAN.
Tudloi kami sa matarong nga pag-isip sa among mga adlaw,/ aron makakab-ot kami ug kinaadman sa kasingkasing./ Balik na, O Ginoo, kanus-a pa? Kaloy-i ang imong mga sulugoon.
TUBAG:
SA TANANG PANAHON, O GINOO, IKAW ANG AMONG DALANGPANAN.
No comments:
Post a Comment